Schronisko w Łączkach Trzecie
50°08′56″N 19°44′20″E/50,148889 19,738889| Plan jaskini | |
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Położenie | |
| Właściciel | |
| Długość |
4 m |
| Głębokość |
0 m |
| Wysokość otworów |
327 m n.p.m. |
| Wysokość otworów nad dnem doliny |
47 m |
| Ekspozycja otworów |
ku NW |
| Kod |
J.Olk.I-07.03 |
Położenie na mapie gminy Zabierzów  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa małopolskiego  | |
Położenie na mapie powiatu krakowskiego  | |
| 50°08′56″N 19°44′20″E/50,148889 19,738889
| |
| Strona internetowa | |
Schronisko w Łączkach Trzecie – schronisko w dolnej części Doliny Będkowskiej[1] na Wyżynie Olkuskiej będącej częścią Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej[2]. Administracyjnie znajduje się w Łączkach Kobylańskich, we wsi Kobylany, w gminie Zabierzów, w powiecie krakowskim, w województwie małopolskim[3].
Opis obiektu[edytuj | edytuj kod]
Znajduje się w orograficznie lewych zboczach Doliny Będkowskiej w skale Babka na wzniesieniu Żarnowa. Otwór schroniska znajduje się w północno-zachodniej, środkowej części tej skały, pod szczytem jej środkowego wierzchołka i jest zarośnięty krzakiem głogu. Można do niego dojść od szczytu, schodząc 2 metrowym kominkiem, następnie 3 m pionowym, trawiastym, zboczem i metrowym trawersem do otworu. Można też dojść od podstawy skały, dojście to jest jednak bardzo strome i w dużym stopniu zarośnięte krzewami[1].
Schronisko ma postać mniej więcej kwadratowej komory o wysokości do 3 m i wymiarach 3 × 3 m. W kierunku wschodnim odchodzą od niej dwa zbyt ciasne dla człowieka korytarze, w kierunku zachodnim ślepy, szczelinowy komin. Jest wypełniony limonitowymi naciekami i rdzawymi osadami. Schronisko powstało w późnojurajskich wapieniach skalistych i jest pochodzenia krasowego. W budujących go skałach występują krzemienie oraz krzemienie scementowane limonitowym spoiwem. Ściany są nierówne i są w nich jamy, okrągłe wżery i drobne kanały. W kominku jest kilkadziesiąt drobnych stalaktytów o długości kilkunastu cm i średnicy do 3 mm, ale uległy one zlepieniu spoiwem limonitowym i zatykają kominek. Dno schroniska i krótkiego zachodniego korytarzyka tworzy gruz krzemienny i wapienny, rdzawy ił limonitowy i zlepione limonitem fragmenty brekcji. Schronisko jest suche, w całości widne, a w lepiej oświetlonych miejscach przy otworze na jego ścianach rosną glony i porosty. Ze zwierząt obserwowano pajęczaki[1].
Schronisko znane było od dawna. Po raz pierwszy opisał go Kazimierz Kowalski w 1951 r.[4] Aktualną dokumentację sporządził Andrzej Górny we wrześniu 2009 r. Plan opracował Marcin Pruc[1].
-
Otwór -
Kominek -
Komora -
Widok z komory
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Na wzniesieniu Żarnowa znajdują się jeszcze dwa inne schroniska: Schronisko w Łączkach Pierwsze i Schronisko w Łączkach Drugie. Wszystkie znajdują się w skale Babka powyżej drewnianej wiaty przy drodze z Brzezinki do Łączek Kobylańskich[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Andrzej Górny, Schronisko w Łączkach III, [w:] Jaskinie Polski [online], Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy [dostęp 2021-05-02].
- ↑ Jerzy Kondracki, Geografia regionalna Polski, Warszawa, Wydawnictwo Naukowe PWN, 1998, ISBN 83-01-12479-2.
- ↑ Geoportal. Mapa topograficzna i lotnicza [online] [dostęp 0221-05-02].
- ↑ K. Kowalski. Jaskinie Polski, tom. 1. Warszawa: Państwowe Muzeum Archeologiczne, 1951.
- ↑ Jaskinie Polski [online], Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy [dostęp 2021-05-02].